SVÍÐA

I)

f.

1) turning, in saltsviða;

2) singed thing, in höfuðsviða.

II)

f. a kind of weapon, cutlass.

* * *

svíðr; pret. sveið, sviðu; part. sviðinn: a weak pret. svíddi, Greg. 60; svíddu, Lil. 56, Fms. vii. (in a verse): [Dan. svie]:—to singe, burn; tak rúgbrauð ok svíð við eld, … et þat sviðit, Pr. 475; svíða dilka-höfuð, to singe, roast sheep’s heads, Þorst. St. 51; nú svíðr hann lítt um höfuðit, Rd. 260; hann svíddi útan af þornunum, Greg. 60; hann svíðr klumbuna útan, Fms. xi. 129; svíða hár, Grág. ii. 129; nauts-rófa sviðin, Eb. 276; annat brjóstið svíða þær, Al. 121; sviðu hverja er sviðin er, N. G. L. i. 67; jöfurr svíðr bygðir, … logi svíðr bý, Lex. Poët.; sviðnir fuglar, Sól.; hann sveið hræ, Fms. vi. 55 (in a verse).

2. to smart, of a wound, burn; sár svíða, Ó. H. (in a verse); svíðr sárt brendr, Hallgr.; svíða get ek bringspala-dílann (metaphor from caustic), Sturl. i. 140; vant er þar er brennr at s., Rkv.; armar svíddu af broddum, Lil. l. c.; svíða sætar ástir, a saying, Flóv. 41.

II. svíðandi, a nickname of the stingy Danish king Swein, Fms. xi; see svíðingr.